توضیحات :
مجله ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت ها
دوره ۷ – شماره ۳ – سال ۱۳۹۸
نویسندگان : علی‌بابا پور ، محمدعلی حیدری گرجی ، نورالدین موسوی نسب ، یدالله جنتی
چکیده :
سابقه و هدف: امروزه به علت افزایش چشمگیر خشونت‌ها در مراکز درمانی و مواجهه‌ی کارکنان فوریت های پزشکی با انواع خشونت‌ها، ارزیابی عوامل تأثیرگذار در کاهش این خشونت‌ها و بررسی فراوانی آن‌ها امر مهم و ضروری است. این پژوهش باهدف بررسی خشونت فیزیکی نسبت به کارکنان اورژانس ۱۱۵ و عوامل مرتبط با آن در دانشگاه علوم پزشکی مازندران انجام شد.
روش بررسی: این مطالعه به‌صورت توصیفی- مقطعی بوده که جامعه آن کارکنان فوریت‌های پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران می باشد که از بین آن‌ها ۲۶۵ نفر به روش تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل: پرسشنامه‌ی خشونت شغلی در ۴ بخش (اطلاعات جمعیت شناختی، خشونت فیزیکی، واکنش به خشونت و خشونت در آخرین مأموریت( و پرسشنامه‌ی سلامت عمومی گلدن برگ (GHQ-28) بود. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی با استفاده از نسخه‌ی ۲۲ نرم‌افزار SPSS استفاده گردید.
یافته‌ها: نتایج نشان دادند که ۲۹/۶ درصد کارکنان در محل کار خشونت فیزیکی را تجربه کردند، بیشترین نوع خشونت، به‌صورت هل دادن ۵۴/۹ درصد بود.۷۶/۱ درصد خشونت‌ها درصحنه حادثه اتفاق افتاده بود و همراهان بیمار با ۷۳/۲ درصد عامل اصلی خشونت بودند. بین خشونت فیزیکی با بحران ۶ ماه اخیر کارکنان ارتباط معنی‌داری وجود داشت .(P=0/02) بعلاوه بیشترین خشونت اعما‌ل شده علیه کارکنان در آخرین مأموریت به ترتیب کلامی ۸۲ درصد، فیزیکی ۱۴/۶ درصد، فرهنگی ۳ درصد و جنسی صفر درصد هست. بین خشونت در آخرین مأموریت با نوع استخدام (P=0/03)، سن (P=0/03) و سابقه کار کارکنان (P=0/01) ارتباط معنادار بود.
نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر بر شیوع بالای خشونت فیزیکی علیه کارکنان فوریت‌های پزشکی تأکید داشت. لذا جهت کاهش خطرات ناشی از خشونت شغلی، آموزش مهارت‌های ارتباطی و کنترل خشم برای کارکنان و پیگیری موارد خشونت توسط مسئولین توصیه می‌شود.
واژه‌های کلیدی : خشونت شغلی ، فوریت‌های پزشکی ، خشونت فیزیکی ، عوامل مرتبط
<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>
