توضیحات :
ماهنامه مهندسی ایمنی
فهرست مطالب :
- از همزاد تا کنداکتور
- تهران؛ یک بمب ساعتی
- مقابله با حریق در برج ها – بخش دوم
- ایمنی در زندگی – بخش اول
- قرمزهای ناجی
- آتش خاموش کن توپی و مزایای آن
- تاریخچه سیستم های اسپرینکلر
- سامانه مه آب پرفشار، روشی کارا وخطربی در اطفاء حریق
- آیین نامه وسایل حفاظت فردی
- برای فخر ایران – شرکت ایران شیر
- مبانی سیستم های کشف و اعلام حریق
- تقویم نمایشگاه های جهان
- معرفی محصولات فرهنگی
- طرح وندور لیست
- طرح برندینگ
سرمقاله :
انسان های اولیه با دیدن تصویر خود در آب به استدلال پرداختند و آن را همزاد خود دانستند. وقتی سرشان بر اثر ضربه ای شکاف می خورد و درد میگرفت، می دیدند که همزادشــان هم زخمی و رنجور است. آن ها این تفکر را بر همه ی زندگی خود تعمیم دادند. نقاشی بر دیواره ی غارها مؤید همین تفکر بود. گمان این بود که با کشیدن تصاویر حیوانات و غلبه پیدا کردن بر آن ها در نقاشی، همزاد انسان بر همزاد حیوان غالب می شود و این اتفاق در دنیای همزادها به دنیای واقعی هم کشــیده خواهد شد و تفوق آنها در شکار را در پی خواهد داشت!
جادوگرهــا هم کمی جلوتر رخنمون شــدند. آن ها بر اســاس آزمون وخطا آشــنایی بدوی با گیاهان دارویی پیدا کرده بودند و کم کم وظایف دیگری ازجمله اوراد خوانی و فراری دادن ارواح شر هم به عهده ی آنها واگذار شد.
جنگ، گرســنگی و بیمــاری از بلایایی بودند که عمر انســان نخســتین را کنترل می کردند. در چنیــن اوضاعی هر فردی که می توانســت به مو سپیدی برســد احترام زیادی داشت. رسیدن آن ها به سن بالا نشان می داد که متبحر هستند، کوهی از تجربه به همراه دارند و میتوانند چراغ راه دیگران باشند. آن ها در آتش شامگاهی روایت گر داستان ها و تجربیات مختلف خود برای دیگر اعضای قبیله بودند.
افراد پیش گفته که گاه همه ی این وظایف را بر عهده می گرفتند، به شــکلی هنرمند دوران خود و درواقع انتقال دهندگان فرهنگ محسوب میشدند. عملکرد آن ها باعث شد انسان جلو روی داشته باشد و راه های اشتباه را دوباره آزمون نکند.
اولین شــکل تقسیم کار هم در همان زمان ها اتفاق افتاد. کم کم مشخص شد که جنس ماده قدرت مردان را ندارد و نمی تواند پا به پای آن ها در شکار شرکت کند. از طرفی استعداد زن در زادوولد، جمع آوری گیاهان (که در نهایت به کشف کشاورزی توسط آنها انجامید) و ایجاد آرامش در زندگی مرد اســت. اینگونه شــد که مردان هر قبیله برای شکار می رفتند و وظیفه داشتند سهم خود را با زنان و فرزندان تحت تکفلشــان تقسیم کنند و در حفاظت و نگهداری آن ها کوشا باشند.
مــردان هر قبیله حراســت از آن را بر عهده داشــتند و به این شعور رســیده بودند که مباحث تربیتی، انتقال تجربیات و دیگر فعالیت های ضمنی هم در کنار به دســت آوردن خوراک اهمیت دارند. آن ها وظیفه خود می دانســتند از ســهم خود بخشی را به جادوگران، نقاشــان، ریش سفیدان، روســای قبایل و دیگر افراد جنبی که کاری به جز شــکار و گردآوری غذا داشــتند، اختصاص بدهند.
ادوارد بارنت تایلور انسان شــناس بریتانیایی فرهنگ را مجموعه پیچیده ای از دانش هــا، باورها، هنرها، قوانیــن، اخلاقیات، عادات هرچــه که فرد به عنوان عضــوی از جامعه ی خویش فرامیگیرد، تعریف می کند. هرچند فرهنگ مفهوم پیچیده ای اســت که هنوز به درستی قدرت نفوذ آن مشخص نشده اما امروز کسی منکر تأثیر آن بر جوامع و کیفیت زندگی انســان ها نیســت. انســان در عصر پارینه ســنگی اهمیت فرهنگ را درک کرده بود و حاضر بود برای آن هزینه کند، چگونه است که این فهم در طی اعصار دست خوش تغییر منفی شده است؟!
مقتضیــات بــازار آزاد گاه فرهنــگ را (علی الخصــوص در وجه هنری اش) بــه کالایی گران بهــا تبدیل و فرهنگ ســازان را برای کســب عوایدشان از بازار رقابتی ترغیب کرده است اما این وضعیت برای رســانه های دولتی قابل قبول نیســت. ما در ایران، تلویزیون و رادیو خصوصی نداریم، این یعنی دولت باید ســهم فرهنگ سازی را متقبل شود. نمی شــود از رسانه ی ملی انتظار فرهنگ سازی داشت هم زمان از او خواســت در کســب عواید مالی کوشــا باشد و به خودگردانی فکر کند. امتزاج رســانه ی دولتی با قوانین رسانه های اختصاصی، ناکارآمدی را منتج میشود.
پیش گرفتن چنین سیاســتی است که تلویزیون ما را پر از ستاره مربع کرده (!) و پیام های کارســاز را رودســتی و سطحی منتقل می کند که طبعاً بازنشستی در ذهن مخاطب ندارند. این روند است که برنامه ســازی ها را تابع پول ســازی کرده و رنگ و لعاب و فرم را بر محتوا ارجحیت داده اســت. اکنون در میان تبلیغات اســت که ســریال پخش میشود (!) و عمدتاً پخش برنامه های فرهنگ ساز به کانال های کم مخاطب محول شــده و یا در کنداکتور شــبکه ها به پاسی از شب موکول میشود.
متأســفانه کماکان فرهنگ هــر پدیده ی نوینی در کشــور ما با آزمون وخطا و صرف هزینه های زمانی و آسیب های اجتماعی فراوان جا می افتد و ســهم فرهنگ به دیگر مقوله هــای به ظاهر بااهمیت تعلق می گیرد. غرب قبل از اســتفاده از رسانه ها صوتی و تصویری تاریخی مکتوب داشــته که جای آن در فرهنگ ما خالی اســت. از طرفی دیگر ما برای جبران این کمبود تلاشی نکرده ایم و مقدمات درستی را به انجام نرسانده ایم. عدم اتخاذ رویکردهای صحیح بوده که همچنان پیام های ما را ســطحی نگه داشــته و عوام را از تفکر عمیق محروم کرده است.
<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>
