توضیحات :
طراحی ایستگاه کار ارگونومیک، براساس مهندسی آنتروپومتری و بیومکانیک شغلی نقش مهمی در کاهش بسیاری از ریسک فاکتورهای صدمات شغلی دارد. آنتروپومتری تکنیک اندازه گیری ویژگی های فیزیکی بدن انسان است، فاکتورهای اولیه شامل: اندازه، قابلیت حرکت و نیرو می باشند. مهندسی آنتروپومتری تلاشی است در جهت بکار بردن این اطلاعات برای طراحی ایستگاه های کار، تجهیرات، ابراز و لباسها به منظور بالا بردن کارآئی، ایمنی و راحتی.
ایستگاه کار ارگونومیکی در تلاش است که تعادل لازم بین توانائی های کارگر و الزامات کار را برقرار کند. هدف بهبود بهره وری کارگر و کل سیستم و در عین حال افزایش رفاه جسمی و روانی کارگران، رضایت شغلی و ایمنی است. اغلب ایستگاه های کار در صنعت بصورت سنتی طراحی شده اند، بدون آنکه توجهی به اندازه گیری های آنتروپومتری و ملاحظات بیومکانیکی کاربران صورت گیرد. در صورت عدم وجود پارامترها یا ابعاد طراحی قابل استفاده وضعیت از این هم بدتر می شود.
در طراحی ایستگاه کار تلاش برای رسیدن به حد مطلوب بین اپراتورهای جمعیت هدف و اندازه های فیزیکی و استقرار اجزاء ایستگاه کاری است. آنالیز ارگونومیکی برای طراحی ایستگاه کار با جایابی فضایی، پوسچر، توانائی دسترسی، فضای آزاد و تداخل اعضاء بدن، میدان بینایی، نیروی اپراتور و استرس بیومکانیکی سر و کار دارد. معمولا اطلاعات آنتروپومتریک مناسب در رابطه با اندازه بدن، قدرت و وزن قطعات وخصوصیات جرمی (اینرسی) بدن از بانک های اطلاعاتی استخراج و در آنالیز استفاده می شود.
ابعاد طراحی فضای کاری برای وظایف صنعتی در سه وضعیت نشسته، ایستاده و نشسته – ایستاده تعیین می گردد. حدود دسترسی نرمال و ماکزیمم بر اساس رایج ترین عملیات های صنعتی که مستلزم حرکات گیرشی یا تنظیمات با انگشت شست یا اشاره می باشد تعیین می شود. بهرحال امکان تنظیم حدود دسترسی برای انواع دیگر کارها در صنعت وجود دارد. به منظور سهولت طراحی فضای آزاد لازم در محور افقی وعمودی (نرمال وحداکثر) نقاط مرجع برای آن تعیین می شود. برای تعیین محدوده ی دسترسی از کوچکترین ابعاد (صدک پنجم) و فضای آزاد لازم از بزرگترین ابعاد (صدک)۵۹ کارگران استفاده می گردد.
<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>
لطفا برای دانلود “راهنمای جامع طراحی ایستگاه کار ارگونومیکی” از لینک زیر استفاده نمایید.
