فاجعه نیروگاه اتمی تری مایل آیلند در آمریکا
حادثهٔ اتمی تری مایل آیلند بدترین حادثهٔ اتمی آمریکا و نخستین فاجعهٔ راکتورهای هسته‌ای دنیا (پیش از حادثهٔ چرنوبیل) است که در ۲۸ مارس ۱۹۷۹ در تری مایل آیلند آمریکا اتفاق افتاد. در این حادثه، بخشی از هستهٔ اصلی واحد ۲ در نیروگاه تری مایل آیلند در ایالت پنسیلوانیا ذوب شد که باعث نشت ۳ میلیون کوری گاز رادیواکتیو به بیرون از نیروگاه گردید.
تصویر رنگی نیروگاه اتمی تری مایل آیلند در آمریکا
واقعه
در ۲۸ مارس دو راکتور هسته‌ای ذوب شد. حجم کمی از گازهای رادیواکتیو و یدهای رادیواکتیو به محیط انتشار یافت.
عواقب
در پی واقعهٔ مزبور، حدود ۱۴۰٬۰۰۰ نفر از اهالی منطقه، خانه‌های خود را ترک کردند. پس از آن، ساخت نیروگاه‌های هسته‌ای در آمریکا برای مدتی متوقف شد. برای این حادثه اتمی، حتی یک مورد سرطان گزارش نشد.
نیروگاه هسته‌ای تری مایل آیلند
نیروگاه هسته‌ای تری مایل آیلند (انگلیسی: Three Mile Island Nuclear Generating Station). (که معمولاً با کوته‌نوشت TMI خوانده می‌شود) یک نیروگاه هسته‌ای بسته شده در جزیره تری مایل آیلند در شهر لندندری، شهرستان دافین، پنسیلوانیا در دریاچه فردریک، مخزنی در رودخانه Susquehanna در جنوب هریسبورگ، پنسیلوانیا است. دو واحد مجزا داشت، TMI-1 (متعلق به Constellation Energy) و TMI-2 (متعلق به TriArtisan ES Partners LLC).
نمودار شماتیک ساده شده کارخانه TMI-2
این نیروگاه محل مهم‌ترین حادثه در انرژی هسته‌ای تجاری ایالات متحده بود که در ۲۸ مارس ۱۹۷۹، TMI-2 دچار یک ذوب نسبی شد. بر اساس گزارش کمیسیون تنظیم مقررات هسته‌ای (NRC)، این حادثه منجر به مرگ یا جراحتی برای کارگران کارخانه یا در جوامع مجاور نشده‌است.مطالعات اپیدمیولوژی پیگیری، علیت بین تصادف و افزایش سرطان‌ها را پیدا نکردند. یک مورد مرگ ناشی از کار در محل در حین از کار افتادن رخ داده‌است.
هسته راکتور TMI-2 از آن زمان به بعد از سایت حذف شده‌است، اما سایت به‌طور کامل از رده خارج نشده‌است. در ژوئیه ۱۹۹۸، Amergen Energy (در حال حاضر Exelon Generation) با خرید TMI-1 از General Public Utilities به مبلغ ۱۰۰ میلیون دلار موافقت کرد.
جزییات وقوع حادثه
حادثه تری مایل آیلند تا پیش از وقوع فاجعه چرنوبیل، مشهورترین حادثه در تاریخ نیروی هسته‌ای به شمار می‌رفت. این ماجرا موجب جابجا شدن هزاران سکنه اطراف نیروگاه شد و موضوعی شد که هفته‌ها رسانه‌های گروهی غرب از آن با آب و تاب صحبت می‌کردند.
نیروگاه مورد بحث از نوع رآکتور آب تحت فشار با قدرت ۹۰۰ مگاواتی است که از یک سال پیش وارد خط شده بود. در ساعت چهار صبح، مدار اولیه آب خالی شد، یعنی دو شیر تغذیه یکی پس از دیگری شکست. چون چراغ های هشدار دهنده در پشت صفحه سرویس پنهان شده بود، مسؤلان هشت ساعت بعد متوجه شدند. توربین خود به خود از حرکت باز ایستاد و دما و فشار در درون قلب نیروگاه شروع به بالا رفتن کردند. چند ثانیه بعد شیر فشار شکن، برای آزد کردن فشار اضافی باز شد. هنوز شش ثانیه وقت لازم بود که دسته‌های کنترل پایین بیافتند تا راکتور از حرکت باز ایستد.
تا این لحظه‌ها همه چیز عادی بود. اما بد اقبالی هنگامی شروع شد که شیر فشار شکن، پس از آزاد کردن فشار اضافی، بسته نشد، بطوری که آب توانست همچنان روی حفاظ راکتور بریزد. بنابراین همان وضعیت از دست رفتن سرمایش به وقوع پیوست و طبیعتا سیستم سرمایش اضطراری به کار افتاد و… ساعت شش صبح رئیس قسمت، گیج و مبهوت سر رسید و سریعا شیر فشار شکن را بست. اگر وی اینکار را نمی‌کرد، قلب راکتور به تدریج ذوب می‌شد و فاجعه واقعی رخ می‌داد.
با این وصف اوضاع آنقدرها هم تحت کنترل قرار نگرفت. اولا قفل خودکار حفاظ راکتور کار نمی‌کرد. در نیروگاه از قبل خبر داشتند که مخزن تخلیه آب بندی نیست، با وجود این تعمیر آن را به بعد موکول کرده بودند. گازهای گزنون و کریپتون از گازهای نادر پرتوزا با عمر کوتاه مدتهای مدید و بدون شک از ساعت پنج صبح وارد هوای آزاد شده بودند و این در حالی است که برنامه حفاظت از محیط بین ساعت های هفت تا هشت صبح به اجرا گذاشته می‌شد.
یک خدمه پاکسازی در حال کار برای حذف آلودگی رادیواکتیو در نیروگاه تری مایل آیلند
پیامدهای حادثه
آژانس بین المللی انرژی اتمی به این حادثه از نظر عمق فاجعه درجه ۵ را داد که به معنی حادثه ای با عواقب گسترده است.
شروع این فاجعه با نقص فنی در سیستم پمپ آب خنک همراه بود که نهایتا منجر به گرم شدن رآکتور شماره دو این نیروگاه شد . تلاش ها برای کاهش فشار وارد آمده روی رآکتور منجر به از بین رفتن خنک کننده های بیشتری شد و در عمل نتیجه معکوس داد .
از کار افتادن خنک کننده های هسته رآکتور منجر به افزایش دما و نهایتا انفجار شیمیایی هیدروژن داخل در رآکتور نیروگاه شد.
به دنبال این حادثه ۵۵ درصد میله های سوختی ذوب شد اما مواد ذوب شده نتوانستند به مخزن فولادی رآکتور نفوذ کنند .
مقامات اتمی آمریکا میزان تشعشعات رادیواکتیو ناشی از این حادثه را کم ارزیابی کردند . به دنبال این حادثه هیچ کس صدمه ای ندید اما اثر بزرگ این حادثه روی افکار عمومی بود. به دنبال این رخداد، استانداردهای امنیتی و سختگیرانه تری نسبت به فعالیت های اتمی ایجاد شد و همچنین ایالت متحده آمریکا از ساخت رآکتورهای بیشتر منصرف شد.
انتهای پیام/
