بررسی نگرش ایمنی در تعدادی از شرکت‌های تولیدی شهرستان ارومیه

روش کار: در این مطالعه، نگرش ایمنی تعداد ۱۹۴ نفر از کارکنان شاغل در ۹ شرکت تولیدی با استفاده از یک پرسش‌نامه با سطح روایی و پایایی قابل قبول اندازه گیری شد. پرسش‌نامه مورد استفاده در دو بخش تنظیم شد که بخش اول شامل اطلاعات شغلی و فردی شرکت کنندگان و بخش دوم شامل ۴۶ سوال مرتبط با نگرش ایمنی بود. نگرش ایمنی در قالب ده فاکتور اصلی با استفاده از مقیاس اندازه گیری لیکرت پنج نمره‌ای سنجیده شد.

یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که اکثر شرکت کنندگان دارای نگرش ایمنی متوسط (۹/۷۸ %) بوده و میانگین نمره نگرش کلی ایمنی آن‌ها ۱۹/۳ (۲۵/۰ ±) بود. «تعهد به ایمنی و مشارکت در امور ایمنی» و « گفتگو در زمینه ایمنی و مبادله اطلاعات ریسک» به ترتیب با میانگین (انحراف معیار)‌های ۹۷/۳ (۵۲/۰ ±) و ۵۳/۲ (۵۸/۰ ±) بیشترین و کم‌ترین نمره‌های فاکتورهای نگرش ایمنی را دارا بودند. به علاوه، شرکت کنندگان شرکت‌های تولیدی خصوصی نگرش ایمنی بهتری در مقایسه با شرکت‌های تولیدی دولتی داشتند (۰۵/۰ > P). مدیران و کارگرانی که قبلا در زمینه ایمنی آموزش دیده بودند نگرش متفاوتی به فاکتورهای مختلف نگرش ایمنی در مقایسه با گروه‌های آموزش ندیده گزارش کردند.

نتیجه گیری: با توجه به اینکه اکثر شرکت کنندگان مطالعه دارای نگرش ایمنی در حد متوسط بودند، این مطالعه پیشنهاد می‌کند که شرکت‌های مطالعه شده از طریق افزایش کمیت و کیفیت دوره‌های آموزشی مورد نیاز ایمنی و گفتگوی بیشتر مدیران و سرپرستان با کارگران در زمینه ایمنی به‌ منظور بهبود نگرش ایمنی و بالتبع کاهش حوادث شغلی تلاش کنند.

واژه‌های کلیدی : نگرش ایمنی ، تعهد ایمنی ، آموزش ، حادثه شغلی ، پیشگیری