الگوی اپیدمیولوژیک سوانح ترافیکی در موتور سیکلت سواران ایرانی در سال ۱۳۹۱

مجله ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت ها

دوره ۴ – شماره ۱ – سال ۱۳۹۵

نویسندگان : علی خورشیدی , الهه عینی , حمید سوری

چکیده :

سابقه و هدف: موتورسواران از مهمترین و آسیب پذیر ترین کاربران راه می باشند. این مطالعه با هدف بررسی الگوی اپیدمیولوژیک حوادث ترافیکی در موتورسیکلت سواران کشور انجام شد.

روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی اطلاعات همه سوانح ترافیکی مرتبط با موتورسیکلت سواران کشور در سال ۱۳۹۱ که بر اساس پرسشنامه کام ۱۱۴ بوسیله کارشناسان پلیس جمع آوری گردیده بود، مورد بررسی قرار گرفت. این پرسشنامه ابعاد مختلف انسانی، محیطی و عوامل مربوط به وسیله را شامل می شود. توزیع و میزان پیامدهای مرگ و مصدومیت در سطح عوامل مورد بررسی محاسبه شد. با استفاده از اطلاعات جمعیتی، میزان بروز مرگ و مصدومیت در استان های کشور محاسبه گردید. همبستگی بین نوع پیامد و عوامل مرتبط، با استفاده از آزمون کای دو محاسبه شد. سطح معنی داری کمتر از ۵% در نظر گرفته شد.

یافته ها: تعداد ۱۰۷.۹۹۳ تصادف مرتبط با موتورسیکلت رخ داده بود که نتیجه آن ۲۶۲۲ مرگ و ۸۲۳۴۰ مصدومیت در موتور سواران بود. حدود ۵۰ درصد موتورسواران در محدوده سنی ۲۹-۲۰ سال بودند. شایع ترین علل تصادف، به ترتیب بی توجهی به جلو، عدم رعایت حق تقدم و حرکت در خلاف جهت بود. بین نوع پیامد در موتورسواران با سن، نوع گواهینامه و تحصیلات راننده و همچنین مکان ( برون شهری- درون شهری)، شرایط جوی، نوع راه و وضعیت روشنایی محل تصادف رابطه معنی دار وجود داشت (۰.۰۵ >p ). استان های بوشهر و تهران به ترتیب بیشترین و کمترین میزان مرگ را داشتند.

نتیجه گیری: خطر مرگ و مصدومdت برای موتورسیکلت سواران بدون گواهdنامه، بالای ۴۴ سال و زیر ۲۰ سال و افراد بی سواد بیش از سایرین است. همچنین خطر مصدومیت های جدی و کشنده در تصادفات رخ داده در مسیرهای برون شهری، جاده های روستایی، هنگام طلوع و ساعات ۶- ۴ صبح بیشتر است.

واژه‌های کلیدی : موتورسواران ، سوانح ترافیکی ، ایران ، اپیدمیولوژی

<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>