توضیحات :
مجله ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت ها
دوره ۸ – شماره ۳ – سال ۱۳۹۹
نویسندگان : مهدی صفری بک ، خلیل خیام باشی ، حامد اسماعیلی ، شهرام لنجان نژادیان
چکیده :
سابقه و هدف: فرود یکی از مهم‌ترین مکانیسم‌های آسیب غیربرخوردی رباط متقاطع قدامی است. بین ضعف عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی ران و مکانیک فرود ارتباط معنی‌داری وجود دارد؛ اما تاکنون تحقیقات محدودی در خصوص تأثیر تقویت این عضلات بر الگوی فرود انجام شده است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تقویت ایزوله عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی ران بر قدرت درونگرا و برونگرا و مکانیک پرش- فرود با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای فرود بود.
روش بررسی: سی دو مرد دارای ولگوس زانو بیش از ۸ درجه به‌صورت تصادفی در دو گروه تجربی (۱۶ نفر) و کنترل (۱۶ نفر) قرار گرفتند. سپس گروه تجربی سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته تمرینات تقویتی عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی ران را به‌صورت دوطرفه انجام دادند. در مرحله پیش و پس‌آزمون، قدرت عضلات مفصل ران با استفاده از دینامومتر ایزوکنتیک (کین کام) و مکانیک فرود با استفاده از پرسشنامه امتیازدهی خطای فرود ارزیابی شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تی همبسته و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری (۰۵/P<0) توسط نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: درخصوص قدرت عضلات مفصل ران و آزمون امتیازدهی خطای فرود، نتایج تحلیل بین گروهی تفاوت معنی‌داری را نشان داد. آزمودنی‌های گروه تجربی پس از ۸ هفته افزایش معنی‌داری به ترتیب در گشتاور درونگرا و برونگرا دور شدن (۰۰۱/P<0)، (۰۰۴/P=0) و چرخش خارجی ران (۷۰۰/۰=P)، (۰۰۱/P=0) و نیز کاهش معنی‌داری را در امتیاز خطای فرود (۰۰۴/P=0) نشان دادند. در گروه کنترل هیچ‌کدام از متغیرها تغییر معنی‌داری نداشت (۰۵/۰<P).
نتیجه‌گیری: هشت هفته تمرینات تقویتی ایزوله عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی ران در بهبود قدرت درونگرا و برونگرا این عضلات و مکانیک فرود مؤثر بوده است. این تمرینات احتمالاً با بهبود راستای لگن و کاهش حرکات جبرانی تنه و ولگوس زانو موجب کاهش نمرات خطای فرود شده است.
واژه‌های کلیدی : تکنیک فرود ، قدرت عضلات مفصل ران ، خطای فرود ، رباط متقاطع قدامی ، پیشگیری از آسیب
<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>
