حذف مونوکسیدکربن به روش پلاسمای سرد

زمینه و هدف: امروزه پلاسمای سرد به عنوان یک تکنولوژی نوظهور موفق و امیدبخش در زمینه کنترل آلودگی هوا با راندمان انرژی بالا، بسیار مورد توجه محققان قرا گرفته است. آلودگی های اتمسفریک در شکل های مختلف بر سلامت انسان و محیط  زیست در سطح منطقه ای و جهانی اثرگذار است. مونوکسید کربن نیز به عنوان یکی از آلاینده های شاخص موثر بر سلامت انسان و محیط زیست معرفی شده است. نگرانی های فزاینده چگونگی اثرات آلودگی هوا بر سلامت انسان از سویی و ملاحظات و سخت گیری بیشتر استانداردهای کیفیت هوا از سوی دیگر سبب شده تا در سالهای اخیر، تکنیک های کنترل آلودگی هوا بویژه تکنیک های پلاسمای سرد بمنظور کنترل انواع آلاینده های گازی مورد توجه و مطالعه بیشتری قرار گیرد. به همین منظور فرایند حذف این آلاینده جهت شناخت پارامترهای موثر در دو سیستم هوای خشک و گاز آرگون هدف این مطالعه قرار گرفته است.

روش بررسی: از این رو در این آزمایشات بررسی اثرات ناشی از متغیرهای دما، غلظت گاز مونوکسیدکربن (CO)، ولتاژ و زمان ماند آلاینده CO بصورت همزمان در دو سیستم، راکتور پلاسمای منفی (گاز رقیق کننده هوای خشک) و سیستم راکتور پلاسمای مثبت (گاز رقیق کننده آرگون) با استفاده از روش ASTM D 5835 مورد سنجش و مطالعه قرار گرفته است.

یافته ها: نتایج حاصل نشان می دهد متغیر دما و زمان ماند بر حذف آلاینده مونوکسیدکربن به ترتیب در سیستم هوای خشک و گاز آرگون، در محدوده آزمایشی چندان اثر قابل توجهی  ندارد. در صورتی که مهمترین عامل اثرگذار بر میزان حذف گاز مونوکسیدکربن در دو سیستم هوای خشک و گاز آرگون متغیر ولتاژ مصرفی راکتور پلاسما در محدوده ۸ کیلوولت با۰۵/۰ p-value < در هر دو سیستم و میانگین اثر ۳۷ در سیستم هوای خشک و میانگین اثر ۲/۱۳۳ در سیستم گاز آرگون می باشد.

نتیجه گیری: نتایج حاصل از حذف گاز مونوکسیدکربن در دو سیستم نشان می دهد سیستم هوای خشک به علت حضور یون های فعال اکسیژن بسیار موثر تر از سیستم گاز آرگون عمل می کند.