مدیریت سوانح هسته‌ای از دیدگاه حفاظت پرتوی

کاربرد انرژی هسته ای به منظور تولید برق در بهره برداری عادی و در مقام مقایسه ، گزینۀ مطلوبی در سبد انرژی بسیاری از کشورها به شمار میرود؛ اما در عین حال ، پتانسیل آسیب رسانی به مردم و محیط زیست را به هنگام بروز سوانح ، هر چند با احتمال اندک، نظیر سایر دستاوردهای فناوری بشر در بر دارد. برنامه ریزی موارد اضطرار برای مقابله با این رویدادها، با احتمال هر چند اندک، و ایجاد آمادگیهای لازم در پرسـنل بهـره بـردار، گروه های نجات و جوامع پیرامونی اجتناب ناپذیر است . محور اصلی مقابله را بهینه سازی حفاظت پرتوی، همراه با اعمال برخی محدودیت های دز فردی بر مبنای ترازهای مرجع تشکیل میدهد. در این راستا، مسیرهای پرتوگیری، جوامع در معرض پرتـوگیری و ویژگـیهـای پرتـودهی مـورد بررسی واقع میشود. در مرحلۀ نخست ، ارزیابی اولیه از وسعت سانحه و تلاش در مهار آن در اولویت قرار دارد. انجـام پرتوپـایی از جنبـه هـای مختلف و برآورد میزان پرتوگیری در داخل و خارج تأسیسات به همراه تعیین نوع و میزان مواد پرتوزای آزاد شده نیـز در ایـن مرحلـه صـورت میگیرد و براساس آن ، مدیریت عملیات و تقسیم وظایف با توجه به میزان دز محتمل و در نظر داشتن ترازهای دز مرجع اعمال میشود. در پـی آن ، برآورد چگونگی پخش مواد پرتوزا از مسیرهای مطرح و به موازات آن ، مراقبت در اجرای برنامـه از پـیش تـدوین شـده اضـطرار بـر مبنـای مسئولیت های تعریف شده انجام میپذیرد. طی این مراحل ، مراقبت در چگونگی انعکاس رویدادها به جامعه ، تبیین ریسک و توجه به تأثیر آن بـر افکار عمومی، حائز اهمیت فراوان است . مراحل بعدی این مدیریت ، برنامه ریزی برای اقدامات میان مدت و درازمدت ، بر حسب مورد، و بررسـی اقدامات لازم برای خروج از وضعیت بحران و ارزیابی استراتژی های بازگشت به وضعیت عادی را شامل میشود.