توضیحات :
ماهنامه مهندسی ایمنی
فهرست مطالب :
- سرمقاله: تلویزیون و کمی آن طرف تر
- مقاله: چکیدهای از سیستمهای اعلام حریق
- مقاله: آگاهیهای ایمنی
- مقاله: نحوه تست سیستم اعلام حریق
- مقاله: کاشفان حریق
- گزارش: انتخابات هیات مدیره اتحادیه صنف لوازم ایمنی و آتشنشانی
- مقاله: لباسِ ایمنِ سازهها
- گزارش آگهی: شرکت دمنده
- گزارش آگهی: شرکت ایمنی تهران آتش
- گزارش آگهی: ایران خودرو
- گزارش آگهی: شرکت امین سازه گستر هورسان
- مقاله: تغییر در آییننامه کنترل ساختمان خلاف منافع مردم است
- تقویم نمایشگاههای جهان
- گزارش: یک شب، یک صنف
- گزارش: معارفه دبیرکل اتحادیه سراسری شرکتهای فنی و مهندسی
- گزارش آگهی: شرکت بناسازان ساینا بتن
- مقاله: تهران را چه میشود
- گزارش آگهی: شرکت ایمن سازان آدیش
- اخبار: تنها ۲درصد ساختمانها شناسنامه فنی دارند
- گزارش آگهی: شرکت مهندسین مشاور نیک دشت
- گزارش آگهی: شرکتهای جوان، آینده سازان ایمنی
- کافه ایمنی: ایمنی در تلویزیون چه انتظار بیجایی!!
- مقاله: «ایمنی » ساختمان، فقط مقاومسازی نیست!
سرمقاله :
مجله ما در هر شــماره دســتکم پنج شــرکت از اعضای انجمن صنفی کارفرمایی شرکت های ایمنی و مهندسی حریق را که مورد تایید سازمان آتشنشــانی قرار داشته، و یا به زودی قرار میگیرند را به جامعهی سازندگان معرفی میکند. این در بطن شرکت های ایمن ســاز بودن و پای درد دل آنها نشستن ما را از نزدیک با دغدغه های آنان آشنا کرده است. این افراد که عمدتا از کارکنان خود سازمان بوده، هستند و یا بالاخره خط و ربطی با ایمنی داشته اند و سالها سنگ آن را به سینه زده اند، یک حرف و یک آرمان دارند؛ رواج ایمنی. در این رایجسازی اولین و مهمترین اصل فرهنگسازی است که طبعا یکی از ارکان مهم آن رسانه ها هستند که در راس آن سازمان صدا و سیمای ملی جمهوری اسلامی ایران قرار دارد. بسیاری از ایمن سازان در سخن آخر خود آرزوی شهری ایمن دارند و امیدوارند روزی فرهنگ ایمنی به گونهای ملکهی ذهن مردم شود که هر مکان ناامنی را پسزده و مطالبه گرانه حق خود را بخواهند.
برای پرداختن به این مقوله، به دنبال یافتن آماری قابل اتکا از ســهم مباحث ایمنی در صدا و ســیمای کشور بودم. مثل هر شخص دیگری که کامپیوتر دارد و به اینترنت وصل اســت، ترکیباتی چون ایمنی در تلویزیون، ســهم ایمنی در صدا و سیما، جایگاه ایمنی در صدا و سیما ده‌ها جمله ی این چنینــی را به قول امروزیها گوگل کردم اما چیزی عایدم نشد! البته در این بین با انواع ایمنیهای دیگر هم آشنا شدم (!)فهمیدم صدا و سیما به آنها هم توجهی ندارد
میدانیم که تلویزیون ملی هر کشــور توســط دولت آن کشور اداره میشــود؛ یعنــی بودجه‌ی ســاخت برنامه و گرداندن شــبکه‌های آن را دولــت میدهد. در کشــور ما هم به ظاهر اینطور اســت اما بارها از تریبون‌های مختلف عدم توفیق صدا و سیما، هزینه های گزافش و ضرر دادن و ورشکسته شــدنش مورد انتقاد قرار گرفته است. عمدتا به این صورت است که بودجه سازمان صدا و سیما بعد از چانه زنی های بسیار در مجلس به تصویب میرسد (این مبلغ در سال ۹۶، نزدیک به ۱۶۰۰ میلیــارد، ۹۵، ۱۳۳۶ میلیارد، ۹۴ کمی بیــش از هزار میلیارد و… بود) و در نهایت نیمی از آن پرداخت و نیمهی دیگر از دخل خود ســازمان تامین میشــود؛ از منابعی چون تبلیغات بازرگانــی، درآمد حاصله از شــرکت صنعتی سیما چوب، دریافت آبونمان از مشترکان برق، کسری از مبلغ فروش هر دســتگاه تلویزیون با عنوان عوارض توسعه، دریافت مبلغی از تیمهای ورزشــی که در ساعاتی خاص پخش تلویزیون را در اختیار دارند و درآمد حاصله از جراید تحت تکلف و مانند اینها .
ما مشخصا با بخش تلویزیون کار داریم. «صدا و سیما یک سازمان پرشاخ و برگ شده که از لحاظ سیستمی فلج است و کسی آن را نگاه نمی کند»، اگر اینطور فکر میکنید که اصلا چه اصراری به پخش برنامه های ایمنی از این رسانه هست. باید قبول کنیم که تنها مشکل عدم پرداخت سازمان صدا و سیما به مباحث ایمنی نیست. این سازمان باید پولساز باشد، حرفی که زیاد درست نیست اما تعدد شبکهها و مراکز آن (حدود بیست شبکه سراسری، بیش از سی شــبکه استانی، فراتر از ده شبکه برون مرزی، بیشتر از ۵۰ شبکهی رادیویی مختلف و مراکز و موسسات متعدد داخلی و خارجی و…)، ازدیاد سهم تبلیغات بازرگانی در ساعات پخش و سیاستهای مبنی بر عدم حضور تلویزیونهای خصوصی باعث شــده همه از این سازمان انتظار پولسازی داشته باشند. وقتی نگاه به این شــکل باشد دیگر حرجی بر این ســازمان نیست. اینگونه است که برنامههایــی در مورد مباحث ایمنی و اقــاام اینچنینی یا در کنداکتور پخش جایی ندارند یا در ساعاتی پخش میشوند که دیدن تلویزیون در آن ساعتها خود از عوامل ایجاد خطر است.
در بحــث دخل و درآمدزایی ســازمان صدا و ســیما یک بخش هم بــه عنوان تولیدات مشــارکتی وجود دارد که طی آن این ســازمان با اسپانســرینگ (پشــتیبانی مالی) ارگانها، موسســات و شرکتهای مختلف دولتی و غیر دولتی به ســفارش آنها برنامه سازی میکند. برای فرهنگســازی در ایمنی هم میشــود اینطور عمل کــرد، مگر ایمنی کشــور متولی ندارد نباید یک طرفــه به قاضی رفت و بحث مهم فرهنگسازی را به گردن یک نهاد انداخت.
حمایــت از جراید این حوزه ، کلاس های آموزشی سازمان آتشنشــانی، اجرای آموزش در مــدارس، کانونها، مســاجد و دیگر پایگاههای تجمع، برخی از کارهایی هســتند که میتوان به کمک آنها روند فرهنگســازی را تســهیل کرد (هرچند که تاریخ نشان داده تنها چیزی که ملت ما را به فرهنگ ســوق میدهد یا صبر ایوب اســت یا اجبار، اولی را جا افتادن فرهنگ اســتفاده از گوشــی همراه و دومی را بستن کمربند ایمنی اثبات میکند).
به هر حال طبق مصوبات مجلس بودجه ســازمان صدا و ســیما در دولت جدید دو برابر خواهد شــد و به این طریق میتوان به کم شدن فشار روی این سازمان و پرداختن حرفهای (چرا که این مباحث باید به شکلی جالب توجه پرداخت شوند، حتما شخصیت هایی مثل بابا برقی، آقای ایمنی و ســیا ساکتی را به خاطر دارید) آن به برنامه های ایمنی، امید بیشتری داشت.
<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>
