تعیین شیوع روش های فیزیکی مورد استفاده برای خودکشی در ایران : یک مرور ساختارمند و متاآنالیز

مجله ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت ها

دوره ۱ – شماره ۱ – سال ۱۳۹۲

نویسندگان : میلاد نظرزاده ، زینب بیدل ، کوروش سایه میری

چکیده :

سابقه و هدف: بررسی روشهای مورد استفاده برای خودکشی یکی از مهمترین جنبه تحقیقات خودکشی شناسی است. دیدگاه دقیقی در رابطه با روشهای فیزیکی به کار گرفته شده برای خودکشی در کشور وجود ندارد. هدف از این مطالعه تعیین شیوع برخی روشهای فیزیکی به کار رفته در خودکشی های داخل کشور به وسیله روش متاآنالیز می باشد.

روش بررسی: کلیه پایگاه های اطلاع رسانی داخلی و همچنین PubMed، Science direct و Scopus با استفاده از کلید واژه های حساس بررسی شدند. جستجو محدود به دو دهه اخیر و به روز شده تا خرداد ماه ۱۳۹۱ بود. مطالعات با استفاده از روش اثرات تصادفی مانتل هنزل در متاآنالیز با هم ترکیب شدند. برای آزمون ناهمگنی از آماره Q کوکران استفاده شد.

یافته ها: به طور کلی ۱۹ مطالعه از ۱۶ استان وارد تحلیل نهایی شدند. شایعترین روش خودکشی؛ خودسوزی با شیوع %۱۳ (فاصله اطمینان ۹ : % ۹۵ تا (%۱۷ بدست آمد. شیوع سایر روشها به ترتیب، حلقه آویز %۲ (فاصله اطمینان ۱ : % ۹۵ تا (%۳ و استفاده از سلاح گرم %۳ (با دامنه اطمینان (%۱- ۴ : %۹۵ برآورد شد.

نتیجه گیری: طبق نتایج این متاآنالیز، شایعترین روش های فیزیکی به کار رفته در خودکشی، به ترتیب شامل خودسوزی، استفاده از سلاح گرم و حلقه آویز بدست آمد.

واژه‌های کلیدی : اقدام به خودکشی , خودکشی , روش خودکشی , متاآنالیز , ایران