توضیحات :
فصلنامه علمی تخصصی طب کار
دوره ۴ – شماره ۱ و ۲ – سال ۱۳۹۱
نویسندگان : سهیلا محمدی ریزی ، معصومه کردی ، محمد تقی شاکری ، جواد صالحی فدردی
چکیده :
مقدمه: توانایی شغلی کارکنان تعامل بین عوامل شغلی و فردی است که بر روی زندگی کاری افراد شاغل موثر می‌باشد که عامل مهمی در کیفیت و امنیت شغلی به شمار می‌رود. هدف از این مطالعه تعیین میزان توانایی شغلی ماماها بود.
روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و بر روی ۱۲۳ مامای شاغل در بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد که شرایط ورود به مطالعه را داشتند از طریق نمونه‌گیری دو مرحله‌ای انجام شد. واحدهای پژوهش پرسشنامه‌های مربوط به مشخصات فردی، مشخصات شغلی و شاخص توانایی شغلی(WAIQ) را تکمیل نمودند. تجزیه و تحلیل آماری با نرم‌افزار آماری SPSS نسخه ۱۴ و آزمون‌های آماری از جمله تی‌ـ‌تست، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی انجام شد.
یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار توانایی شغلی ماماها ۰.۰۵±۳۸.۸۱ بود. ۰.۸ درصد توانایی شغلی ضعیف، ۳۱.۷۳ درصد متوسط، ۴۹.۵۹ درصد خوب و ۱۷.۸۸ درصد توانایی شغلی عالی داشتند. همچنین مدت اشتغال با توانایی شغلی همبستگی منفی داشت(P=0.011، r=-0.431 ).
نتیجه‌گیری: توانایی شغلی ماماها در مشهد به طور کلی پایین بود که با تمهیدات خاص از قبیل تقسیم کار بین افراد به منظور کاهش بار کاری و معاینات دوره‌ای توسط پزشک باید این میزان را افزایش داد.
واژه‌های کلیدی : توانایی شغلی ، ماما ، بیمارستان ، مرکز بهداشت
<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>
