توضیحات :
دوره ۶ – شماره ۱ – سال ۱۳۹۷
نویسنده : شیما طباطبایی
چکیده :
آینده، مارابا رخداد مسائل پیچیده، خطر پذیری های مختلف روبروخواهدکرد وسایه عدم قطعیت ها و ظهور رویدادهای شگفت انگیز منجر به شکست برنامه ریزی های مبنی بر روشهای سنتی می گردد. با افزایش تغییرات و دگرگونی ها در دنیای پویا وپیچیده امروزی و رخداد مسائل غیر قابل پیش بینی، اتکاء به روش های کنونی پیش بینی، پاسخگوی نیاز به مدیریت های کلان در جهت رویارویی با حوادث ناشی از بلایای طبیعی نمی باشد. آینده اندیشی و آمادگی برای رویارویی با شرایط مخاطره آمیز؛ ضرورت سیستمهای مراقبت بهداشتی و درمانی در حفظ و ا رتقای سلامت جامعه درشرایط ناشی از حوادث و بلایای طبیعی است (۱).
بلایا درواقع رخدادهایی هستندکه ازمنظرسلامت عمومی، هیچکس نمیتواند بدون تغییراز آنهاخارج شود، درحالیکه اثر گذاری این تغییرات بر سلامت همه یکسان نیست (۲). همچنین تحقق سلامت در تمامی ابعاد علاوه بر عوامل بیولوژیک به عوامل و شاخص های مختلف اقتصادی ، اجتماعی ، فرهنگی ، زیست محیطی و جغرافیایی نیز بستگی دارد. در نتیجه ضرورت آینده نگری در حوزه سلامت و طب کاملا مشخص است (۳-۴).
امروزه پیشگیری از مصدومیتهای در بلایا درحال تغییردر مسیری است که بشرکمتربا این نوع از پیچیدگی ها،روبرو شده است.برای رویارویی با آینده نیازبه پیش اندیشی و تدبیر قبل از وقع حوادث و بلایای طبیعی است. تفاوت آینده پژوهی با دیگر تلاشهای آینده مدار بشر از جمله پیش بینی ، چند ساحتی بودن آن است . در حقیقت آینده پژوهی ادعای پیش بینی ندارد بلکه می کوشد پیامد رفتار نقش آفرینان را در شکل گیری آینده های بدیل در کانون توجه قرار دهد (۱و۳). در آینده پژوهی یک آینده مد نظر نیست بلکه تلاش آینده پژوه تصور چندین آینده محتمل و برنامه ریزی برای رسیدن به آینده مطلوب است.
واژه‌های کلیدی : ارتقای ایمنی ، بلایای طبیعی
<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>
