اعتبارسنجی سر شتاب‌ دهندۀ پرتودرمانی حین عمل‌ جراحی LIAC با استفاده از روش مونت‌کارلو

با توجه به گسترش علوم و فنون در زمینۀ پزشکی و نیاز بیش از پیش به افزایش دقت و کیفیت درمان، سبب توسعۀ روش‌های درمانی مختلف شده است، به‌ طوری ‌که تقریباً در دو دهۀ اخیر پرتو درمانی حین عمل ‌جراحی (IORT) به‌ عنوان یکی از تکنیک‌های جدید برای درمان بیماران مبتلا به سرطان استفاده می‌شود. یکی از مهم‌ترین مشکلات این روش به‌ دست ‌آوردن دزی متری دقیق است، زیرا نه قبل و نه بعد از عمل جراحی تصاویر گرفته شده از ناحیۀ پرتو داده شدۀ بیمار، به‌طور دقیق با هم مطابقت ندارند. بنابراین خصوصیات دزی متریک شتاب‌ دهنده‌ های مورد استفاده در پرتودرمانی حین عمل ‌جراحی در مقایسه با شتاب‌ دهنده‌ های معمولی، متفاوت و مشکل‌تر است. هدف اصلی این تحقیق بررسی سر شتاب‌ دهندۀ سبک و قابل‌حمل پرتودرمانی حین عمل LIAC و محاسبۀ ویژگی‌های دزی متری آن است. برای این منظور سر شتاب‌ دهندۀ LIAC با استفاده از روش مونت‌کارلو (MCNP) شبیه‌سازی شد. سپس به کمک منحنی‌های درصد دز عمقی به‌ دست‌ آمده از اندازه‌گیری تجربی برای اپلیکاتور الکترونی مرجع (cm10) در تمامی انرژی‌های شتاب‌دهنده، مدل شبیه‌سازی‌ شده اعتبارسنجی شد. به‌طوری‌که اندازه‌ گیری‌ های تجربی با شتاب‌‌ دهندۀ الکترونی LIAC مدل MeV 12 انجام شد. در نهایت برخی از ویژگی‌های دزیمتری از جمله بیشینۀ دز جذبی در داخل فانتوم معادل آب(Dm) ، عمق بیشینۀ دز(dm) ، عمقی که دز نصف می‌شود(R50) ، برد عملی(Rp)  و پروفایل دز و دیگر پارامترهای دزیمتری برای اپلیکاتور مرجع (cm10) در تمامی انرژی‌های شتاب‌دهنده ارزیابی شد. نتایج حاصل‌شده از این کار نشان می‌دهد که شتاب‌دهندۀ ‌LIAC به‌گونه‌ای طراحی شده که مخصوص روش پرتودرمانی حین عمل است.