ارزیابی مواجهه شغلی راهبران قطار های شهری تهران با میدان های مغناطیسی در فرکانس بی نهایت کم

زمینه و هدف: مواجهه شغلی با میدان‌های مغناطیسی با فرکانس بی‌نهایت کم در راهبران قطار بخشی جدایی‌ناپذیر از این وظیفه بوده و همین امر نگرانی‌هایی را از نظر سلامت شغل راهبری به وجود آورده است. مطالعه حاضر باهدف بررسی مواجهه شغلی راهبران متروی تهران با میدان‌های مغناطیسی در فرکانس بی‌نهایت کم طراحی شد.

روش بررسی: به منظور سنجش مواجهه راهبران، از دو نوع قطار AC و DC داخل شهری و AC بین شهری از هر خط شامل خط ۱، ۲، ۴ و ۵ نمونه‌ای به طور تصادفی انتخاب شد و پس از ایستگاه بندی، اندازه‌ گیری چگالی شار مغناطیسی با فرکانس بی‌نهایت کم به وسیله دستگاه سه جهته TES– ۱۳۹۴  و با توجه به استاندارد ۱۹۹۴-۶۴۴ IEEE std انجام شد. سپس مواجهه راهبران در هر یک از قطارها با حدود مواجهه شغلی کشوری مقایسه گردید.

یافته‌ها: بیش‌ترین میانگین مواجهه در قطارهای AC بین شهری (μT 5/۲ ± ۱/۱) و کمترین مقدار مربوط به قطارهای μT) DC 2/۳۱ ± ۰/۰) بود. حداکثر مقدار مواجهه در راهبران قطارهای AC خط ۵ (μT 9) و حداقل مقدار مربوط به همین خط (μT 01/۰۰) بود. حداکثر مقدار مواجهه در خطوط داخل شهری در قطار AC خط ۱ (μT 4/۵) و حداقل آن مربوط به همین خط و قطار (μT 08/۰۰) بود.

نتیجه گیری: نتایج حاصل از مطالعه نشان داد که در این مطالعه، همچون مطالعات مختلف در دیگر کشورها، هیچ یک از حالات مواجهه در قطارهای مختلف، میزان مواجهه از حدود مجاز مواجهه کشوری و بین‌المللی فراتر نرفته بود. هرچند این موضوع نباید مبنایی بر بی‌خطر بودن این میدان‌ها قرار بگیرد.