ارزیابی ضرورت به‌ کارگیری دزیمتر فردی در رادیولوژی دندان

پایین بودن دز ثبتی به‌ وسیلۀ دزی متر فردی (در ایران فیلم بج) بیشتر پرتو کاران رادیولوژی دندان، در مواردی این تردید را در برخی کاربران ایجاد کرده است که روش دزی متری به‌کاررفته درست نیست. از دیگر سو، گزارش‌هایی هرچند کم‌ شمار از پرتو گیری‌های شغلی نسبتاً قابل توجه، در رادیولوژی دندان وجود دارد. این دو وضعیت متضاد، انجام یک بررسی آماری و تحلیلی در راستای تعیین سطح دز مؤثر دریافتی در این کاربرد پرتوی را آشکار می‌سازد. این مقاله با انجام یک بررسی فراگیر آماری بر روی داده‌های موجود از دزی متری فردی در رادیولوژی دندان، ضمن به‌ دست‌ آوردن فراوانی سطوح پرتو گیری، با بررسی‌های تکمیلی به راستی‌ آزمایی پرتو گیری‌های غیرعادی در این گروه پرداخته است. نتایج نشان می‌دهد که بیش از ۹۰% پرتو کاران در این گروه، دز سالانه‌ای نزدیک به زمینه دریافت می‌کنند و پرتو گیری شغلی سالانه بیش از ۹۹% آن‌ها کمتر از حد دز برای مردم عادی است. از اندک افرادی که دارای دز دریافتی بالاتر از آستانۀ بررسی در دورۀ دو ماهه (۱ میلی سیورت) هستند تنها یک نفر دز واقعی بالاتر از آستانۀ بررسی دریافت کرده است. با توجه به همۀ این نتایج، می‌توان با اطمینان از بی‌ نیازی کارکنان رادیولوژی دندانی به دزی متر فردی و در حد زمینه بودن پرتو گیری ایشان سخن گفت.