اندازه گیری جیوه در بافت های مختلف چنگر ، اردک سرسبز و باکلان بزرگ

فصلنامه سلامت و محیط زیست

دوره ۴ – شماره ۴ – سال ۱۳۹۰

نویسندگان : جابر اعظمی ، عباس اسماعیلی ساری ، نادر بهرامی فر

چکیده :

زمینه و هدف: آلودگی اکوسیستم های آبی به فلزات سنگین، به ویژه جیوه همواره نگرانی هایی را در مورد سلامت و  بهداشت موجودات آبزی پدید آورده است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف سنجش جیوه کل در بافت های مختلف سه گونه از مهم ترین پرندگان آبزی شمال ایران و مقایسه آن با استانداردهای بهداشتی موجود انجام شده است.

روش بررسی: در مجموع تعداد ۵۱ نمونه به صورت کاملا تصادفی صید، سپس از بافت های پر، کبد، کلیه و عضله، نمونه های تهیه و غلظت جیوه کل  در این بافت ها با دستگاه پیشرفته آنالیز جیوه (Leco AMA 254) اندازه گیری شد.

یافته ها: بیشترین میزان جیوه در کبد باکلان بزرگ که گونه گوشتخوار است، وجود داشت. میانگین میزان جیوه در کبد باکلان بزرگ، اردک سرسبز و چنگر ۱۴.۸۰، ۲.۰۵ و ۰.۱۸، در کلیه ۱۲.۰۰، ۱.۹۰ و ۰.۱۷، در پر ۶.۵۷، ۱.۰۹ و ۰.۲۳ و در عضله ۸.۶۷، ۰.۲۶ و ۰.۰۹ میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک بود. مقایسه میانگین ها اختلاف معنی داری را در بین گونه ها نشان دادند (۰.۰۵>P). اما اختلاف معنی داری بین جنس های این پرندگان وجود نداشت (۰.۰۵< P).

نتیجه گیری: غلظت جیوه کل تجمع یافته در همه بافت های باکلان بزرگ از استاندارد تعریف شده WHO ،FAO و EPA بسیار بالاتر بود. دو گونه دیگر محدودیت مصرف کمتری دارند ولی میزان تجمع جیوه در اردک سرسبز نیز قابل تامل است. این نتایج می تواند یک هشدار جدی برای مصرف کنندگان پرندگان آبزی به ویژه افراد آسیب پذیر باشد.

واژه‌های کلیدی : چنگر ، اردک سرسبز ، باکلان بزرگ ، جیوه ، حد مجاز

<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>