بررسی ارتباط بین متغیرهای دموگرافیک، بهره وری و فرسودگی شغلی در پرسنل یکی از بیمارستان های شهر ایلام

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی یکی از علل­ کاهش ­عملکرد­ و بهره­ وری شغلی است. این سندرم در مشاغلی­ که در برخورد مستقیم با­ مردم هستند بیشتر از سایر حرفه­ ها ممکن است مشاهده­ شود. این پژوهش به ­منظور بررسی ارتباط بین متغیرهای دموگرافیک، بهره ­وری و فرسودگی شغلی در کارکنان یک بیمارستان انجام گرفته ­است.

روش بررسی: دراین­ مطالعه توصیفی-­ تحلیلی تمامی کارکنان بیمارستان مورد نظر که تعداد آنها ۱۰۰ نفر بود، مورد مطالعه قرارگرفتند. این افراد­ توسط فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه بهره ­وری­­ و فرسودگی شغلی ماسلاچ ( MBI ) مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه ­و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون­ های آماری توصیفی و استنباطی انجام شد.

یافته‌ها: آزمون همبستگی نشان داد بین میزان فراوانی مقیاس خستگی عاطفی و کاهش عملکرد فردی (از مقیاس‌های فرسودگی) با بهره ­وری ارتباط معنادار وجود­ دارد. فرسودگی ­شغلی ­در مقیاس خستگی عاطفی، افراد ۴۱ تا ۵۰ ساله و در مقیاس کاهش عملکرد،­ افراد ۲۰ تا ۳۰ ساله بالاترین نمره را داشتند. بین نمره مقیاس مسخ شخصیت و بهره ­وری افراد برحسب تحصیلات تفاوت معنادار یافت شد، بطوری که افراد با تحصیلات لیسانس بالاترین نمره مسخ شخصیت و افراد با تحصیلات فوق لیسانس و بالاتر بیشترین بهره وری را داشتند. پاسخگویانی که ساعات کار روزانه‌ شان کمتر از ۸ ساعت بود بهره وری شان به گونه معناداری بالاتر بود. در مقیاس مسخ شخصیت، پرستاران نمره بالاتری ­داشتند و همچنین بهره ­وری افرادی ­که شغل شان بیهوشی بود به گونه معناداری بالاتر از سایر گروه های شغلی بوده است.

نتیجه گیری: پیشنهاد می­ گردد با توجه به ­وجود سطوح مختلف فرسودگی شغلی و اثرات مخرب آن بر سلامت کارکنان، کاهش بهره ­وری و کیفیت مراقبت از بیماران، ضمن انجام تحقیقات بیشتر در زمینه روشن شدن علل، بخصوص عوامل سازمانی، با اتخاذ روش های تعدیل کننده و پیش گیری به کاهش این پدیده اقدام شود.