توضیحات :
آیین نامه ایمنی در جایگاه‌های عرضه سوخت
به استناد مواد (۸۵) و (۸۶) قانون کار جمهوری اسلامی ایران، با هدف ایمن سازی محـیط کـار در جایگـاه هـای عرضـه سوخت و پیشگیری از حوادث ناشی از کار، “آیین نامـه ایمنـی در جایگـاه هـای عرضـه سـوخت” کـه در جلسـه مـورخ ۱۳۹۸/۰۵/۱۴ “شورای عالی حفاظت فنی” تدوین و توسط آن شورا پیشنهاد شده است، به شرح زیر تصویب می گردد.
فصل اول- کلیات :
ماده – ۱ تعاریف :
جایگاه عرضه سوخت :
تأسیساتی است که انواع سوخت اعم از گاز طبیعی فشرده و یا سوخت مایع مانند گازوئیل، بنزین و گاز مایع را برای وسـایل نقلیـه موتوری عرضه و توزیع می نماید.
جایگاه سوخت ساحلی/ دریایی :
جایگاه توزیع سوخت مستقر در ساحل و یا مجاور آن، اسکله، لنگرگاه یا یک بارانداز شناور که سوخت را به داخل بـاک شـناورهای دریایی توزیع می نماید.
مرجع صدور مجوز جایگاه :
شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی ایران، زیر مجموعه وزارت نفت است که نسبت به صدور مجوزهـای لازم بـرای احـداث، بهـره برداری، تعمیر و نگهداشت جایگاه اقدام میکند.
مالک جایگاه (جایگاه دار) :
شخص حقیقی یا حقوقی است که برای ساخت و بهره برداری جایگاه عرضه سوخت، سرمایه گذاری نموده و مالکیـت آن را بـر عهـده دارد؛ مالک جایگاه می تواند بهره بردار نیز باشد.
بهره بردار :
شخص حقیقی یا حقوقی که با اخذ مجوز بهره برداری از مرجع صدور مجوز جایگـاه، مسـئولیت ایمنـی، بهـره بـرداری، تعمیـرات، نگهداری و عرضه سوخت در جایگاه را بر عهده دارد. کارفرما میتواند مالک جایگاه و یا بهره بردار باشد.
کارگر مجرب :
کارگری که از آموزش، دانش فنی، مهارت و تجربه لازم برای نظارت یا انجام کار ایمن در امور محوله برخوردار باشد.
کارگر مجاز :
کارگر مجربی است که دارای مجوزهای معتبر، کتبی و رسمی از مراجع دارای صلاحیت برای انجام کار مشخص است.
<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>
