توضیحات :
مجله مهندسی بهداشت حرفه ای
دوره ۵ – شماره ۱ – سال ۱۳۹۷
نویسندگان : مسلم مومبینی ، احسان اله حبیبی ، قاسم یادگارفر ، زهرا اردودری ، حدیث نوروزی ، زهرا کولیوند
چکیده :
بیشترین ظرفیت هوازی (VO2max) از جمله معیارهایی است که از آن جهت ایجاد تناسب بین کار و کارگر استفاده می شود. جهت حفظ تندرستی و توان جسمانی افراد و نیز افزایش تولید و بهره دهی می توان با سنجش ظرفیت انجام کار فیزیکی (PWC) افراد را در مشاغل متناسب با تواناییشان قرار داد.
مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی روی ۱۲۰ نفر از زنان شاغل در بیمارستان در محدوده سنی ۲۱-۴۹ سال و بوسیله تست تک مرحله ای ابلینگ مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه سلامت عمومی، خستگی شغلی و رضایت شغلی و نیز دستگاه تردمیل استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله نرم افزار SPSS V22 و با استفاده از آزمون های Pearson Correlation و T-test می باشند.
یافته ها: طبق نتایج بیشترین ظرفیت هوازی، ظرفیت فیزیکی کار و سطح سلامت عمومی بترتیب ۳۸.۸۹ ± ۱.۸۵ ml.kg-۱.min-۱ ، ۴.۱۰ ± ۰.۴۷ Kcal/min و ۲۵.۴۳ ±۱۲.۰۹ و میانگین و انحراف معیار نمره خستگی و رضایت شغلی بترتیب برابر ۸۵.۸۷ ± ۳۲.۳۵ و ۵۷.۴۸ ± ۱۳.۰۱ بدست آمد. در این مطالعه بین VO2max با سن، وزن، شاخص توده بدنی (BMI)، خستگی و رضایت شغلی ارتباط معنی دار آماری وجود داشت.
نتیجه گیری: طبق نتایج بدست آمده از آنجاییکه خستگی و رضایت شغلی با VO2max کارگران در ارتباط است، لذا توصیه میشود، علاوه بر اینکه به جنبه های تناسب فیزیکی در محیط کار توجه می شود به جنبه های روانی نیز توجه ویژه ای گردد، چرا که روی جنبه فیزیکی و در نتیجه روی بهره وری شاغلان تاثیر گذار است.
واژههای کلیدی : بیشترین ظرفیت هوازی ، ظرفیت انجام کار فیزیکی ، زنان شاغل در بیمارستان ، سلامت عمومی
<< ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه فرمایید >>
